حیرانی

عمریست که آیینهء حیرانی خویشم
در حنجرهء غربت و زندانی خویشم

چون ساحل تردید ز بی رحمی امواج
عمریست تماشاگر ویرانی خویشم

با لهجهء دریا اگر از عشق سرودم
مدیون دل و دیدهء بارانی خویشم

عمریست که آیینهء حیرانی خویشم
در حنجرهء غربت و زندانی خویشم

چون ساحل تردید ز بی رحمی امواج
عمریست تماشاگر ویرانی خویشم

با لهجهء دریا اگر از عشق سرودم
مدیون دل و دیدهء بارانی خویشم

سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم
عمریست پریشان ز پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش
چو آینه خود کرده ی حیرانی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم

از شوق شکر خند لبش جان نسپردم
شرمنده ی جانان ز گران جانی خویشم

بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

احرام به گیسوی تو ببینم از این روی
همسفره اگر با غزل و شبنم و شورم